Και καθώς κλείνεις τα μάτια...
στα μάτια λοιπόν...που κλείνουν και
παραμένουν ερμητικά κλειστά, γιατί
έτσι έταξαν στον ίδιο τους τον εαυτό.
Ή γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Μα ποιος
καθορίζει τα πρέπει, τα θέλω;
Γνωστή απορία, άγνωστη απάντηση.
Καθώς κλείνουν λοιπόν, αναγνωρίζουν
μορφές...ζωές...αγάπες...μίσος.
Και δεν μπορούν να διαχωρίσουν ένα
πράγμα. Την αλήθεια.
''την αλήθεια, δεν την βλέπουν τα μάτια'' είπε η Αλεπού.
Και είναι αλήθεια, τα μάτια βλέπουν επιφανειακά.
Και ο καθρέφτης, που λέγεται ότι είναι, είναι μια επιφάνεια.
Λεία, γυαλιστερή.
Τίποτα παραπάνω, και η εικόνα που αντικρύζει είναι
ψυχρή και κρύα. Ένα άλλο μισό του εαυτού σου.
Και καθώς τα μάτια κλείνουν...φοβούνται.

Δεν ξέρω πως ξεκίνησα να κάνω blog...
Δεν έχω καν προσέξει και παρακολουθήσει τι είναι blog...
Δεν ξέρω καν τι να γράψω, τι να σκεφτώ ενώ γράφω.
Ας ξεκινήσω λοιπόν απ'το τι είμαι εγώ.
Κορίτσι, 15 χρονών.
Πρόσφατα τα έκλεισα...
τι προβλήματα μπορεί να έχει ένα κορίτσι 15 χρονών;
'Οχι οικονομικά, όχι ερωτικά, όχι υγείας, όχι όχι όχι.
Πλάκα μου κάνουν έτσι;
Οικονομικά λένε σε στηρίζουν οι γονείς σου...αλλά όταν δεν έχουν οι γονείς σου;
Το πρόβλημα ίσως να μην είναι δικό σου άμεσα, αλλά δεν παύει να είναι ένα
πρόβλημα έστω και έμμεσο.
Ερωτικά...όλο το ζόρι το τραβάς στην εφηβεία. Όλα από εκεί ξεκινάνε...
Η προσωπικότητα, η διάθεση, η εμφάνιση.
Υγεία...και ποιος έχει υγεία στις μέρες μας; Ποιος αναπνέει καθαρό αέρα;
Ποιος;
Και όλα αυτά αφορούν και εμένα...έμμεσα/άμεσα;
Ποιος ξέρει;
Μην υποτιμάτε λοιπόν, εμένα...
Μην με υποτιμάτε.